Bloghop van de maand augustus. Favoriete kleur!

Het is alweer tijd voor de bloghop van de maand augustus. Deze bloghop is bedacht door Elizabeth en gaat deze maand over je favoriete kleur! 

Wat is mijn favoriete kleur? Als ik daar goed over nadenk dan kan ik daar niet echt antwoord op geven. Het hangt er ook een beetje vanaf wat je aan een kleur verbindt. Als het om kleding gaat dan is zwart absoluut een favoriet, net als donkerblauw. 

Gaat het om de inrichting van mijn huis dan houdt ik van warme kleuren gecombineerd met naturel. 

Als het om bloemen gaat dan vind ik alle kleuren mooi. Juist de kleuren in de natuur vind ik mooi. Ik hou van een bos in de lente als de zon haar stralen op al het jonge bladgroen laat schijnen en je al die verschillende kleuren groen krijgt. Daar kan ik intens van genieten.

Ik hou van de zee met haar vijftig tinten grijs en blauw, de weerspiegeling in de lucht en witte wolken in het blauw van die lucht. Of donkergrijze wolken waar een randje zon achter vandaan komt. 

Een zonsopgang met een aarzelend, oranje licht, dat de weilanden die nog wit van de mist of dauw zijn in zo'n aparte zachte gloed zet. Of een zonsondergang die met haar donkeroranje de hemel nog even in vuur en vlam zet voor ze afscheid neemt van de dag. 

Een regenboog met al haar kleuren, de heldere kleur van een druppel regen op een roos, een toef witte sneeuw op een uitgebloeide hortensia, de kleuren van een stal met fruit op de markt! en het rood van het roodborstje dat in de winter vaste gast is in mijn tuin.

En dan hebben we het nog niet eens gehad over de kleuren van de herfst! Met zoveel moois waar ik van geniet is het toch niet te doen om daar één kleur van te kiezen? 

Dus doe ik dit keer gewoon lekker eigenwijs en kies ik gewoon niet! 

Diploma

Half januari begon ik aan de opleiding tot basis coach. Elke veertien dagen stapte ik op vrijdag om 8.15 in de metro om naar "school" te gaan. Ik zag tijdens die metrorit de seizoenen in elkaar overgaan en verheugde me telkens weer op een nieuwe lesdag. 

Want met twee bevlogen docenten en met 9 medestudenten die stuk voor stuk superleuke mensen zijn vormden we een hechte groep. Soms was het pittig om het huiswerk op tijd af te krijgen, soms werd ik stevig met mezelf geconfronteerd en na iedere module was het weer hard werken om de opdracht te maken en was het spannend om de uitslag af te wachten, maar ik heb er van genoten!

Na de derde module moesten we met oefen coachees aan de slag en dat was een drukke tijd om dit met het werk te combineren. Gelukkig vond ik drie mensen op mijn werk bereid om mijn oefencoachee te zijn en alledrie hadden ze een serieuze coachvraag. Hoewel ik het spannend vond, want je werkt met mensen en het laatste wat je wil is ze met jouw onkunde beschadigen, ging ik er voor en bleek het een feestje om te doen. 

Het leuke van coachen is dat je door een luisterend oor te bieden, de juiste vragen te stellen en een aantal technieken in te zetten, mensen uitnodigt om op zoek te gaan naar hun antwoorden die ze zelf eigenlijk al hebben, maar waar ze een beetje hulp bij nodig hebben om ze zelf te vinden. 

In juni was de laatste lesdag en toen moesten de laatste examenopdrachten worden gemaakt en begon het grote afwachten. Afgelopen zaterdag hoorde ik dat ik ben geslaagd! Wat een opluchting! 

En nu mag ik mezelf dus een coach noemen! Ben ik dan meteen al een goede coach? Nee, natuurlijk niet want dit is een vak waarin je, net als je je rijbewijs hebt gehaald, veel kilometers moet maken. En dat ga ik doen, in mijn werk, maar ook in mijn eigen, nog op te zetten, praktijk waarin ik naast mijn werk laagdrempelig, coachingstrajecten ga aanbieden. 

Voor het zover is moet er nog flink wat geregeld worden en ga ik in november de opleiding rouw- en verliescoaching doen. Als coach ga ik me richten op mensen met loopbaanvragen en rouw- en verlies in de breedste zin van het woord. Rouwen doe je niet alleen als je een dierbare hebt verloren maar ook bij verlies van gezondheid en daarmee gepaard gaand het verlies aan werk. 

Op deze manier kan ik mijn werk als casemanager verzuim, waarin ik vaak te maken krijg met mensen die door verlies van gezondheid hun baan verliezen, combineren met het coachen om mensen te helpen te leren leven met verlies. 

Vandaag is het precies 3 jaar en 4 maanden geleden dat ik mijn lief verloor en zelf in een rouwproces terecht kwam. Het gemis en het verdriet is niet minder, maar ik kan het steeds beter met me meenemen. 

Langzamerhand heb ik weer het gevoel dat ik meer aan het leven ben dan aan het overleven, dat ik nieuwe stappen kan zetten om mijn leven weer kleur te geven. Zo ben ik begin juli in mijn eentje naar het concert van Tom Jones in de Ziggo Dame geweest. Dat was een hele stap en ik besefte later dat als mijn lief nog had geleefd dat ik Tom nooit in het echt zou hebben gezien en gehoord. Mijn man vond die muziek niet zoveel aan en zou waarschijnlijk niet met me meegegaan zijn en dan was ik ook niet gegaan. En nu deed ik dat wel! Zo zie je maar weer dat je door zo'n groot verlies als mens ook kunt groeien en nieuwe stappen kunt maken, omdat de nieuwe situatie dat van je vraagt.

Ook heeft  deze opleiding me geholpen om mijn toekomst die zo zwart leek zonder mijn lief, meer kleur te geven. Ik heb veel over mezelf geleerd en dat ook om kunnen zetten in daden, want niet alleen ging ik naar Tom luisteren, maar ben ook op zoek gegaan naar vrijwilligerswerk. En toen kwam er zomaar iets op mijn pad en tijdens mijn kortste sollicitatiegesprek ooit - nog geen 10 minuten - werd ik aangenomen als intaker bij de voedselbank. Daar ga ik in augustus beginnen en daar heb ik zin in. Het wordt tijd dat ik met mijn dikke kont van de bank kom en nieuwe mensen leer kennen.

Kortom het leven lacht me voorzichtig weer toe, al schijnt de zon nooit meer zo uitbundig zonder hem, ik kan wel weer genieten. Genieten en ook nog verdrieten en dat mag er allemaal zijn. 

Alleen ben ik met handwerken wel ernstig in gebreke gebleven, want Arthur zijn Ajax trui is nog steeds niet af, daar moet ik gauw weer eens aan verder! 

Tenen, Teen, Teentjes

Zonder tenen kom je in het leven niet ver. Je hebt ze nodig bij het lopen want ze zorgen voor balans en evenwicht. Nu heb je tenen en tenen, van mooie verzorgde tenen in een slippertje of onverzorgde, gribus tenen waar de vellen bij hangen in zo'n zelfde slippertje. Ik hoef hier vast niet verder over uit te weiden want nu het hoogzomer is hebben we daar vast allemaal (helaas) wel beeld bij en die beelden zijn vaak niet zo prettig. 

Maar goed die tenen dus, je hebt ze nodig en zijn belangrijker dan je denkt. Ik denk wel eens dat je daarom een teen knoflook door een gerecht moet doen omdat één zo'n teen vaak net dat beetje extra smaak geeft wat een heel gerecht oppept. Al moet je er wel van houden natuurlijk, van die tenen! 

En waarom nu dit betoog over tenen? Nou ik had gisteren weer de allerliefste teentjes te logeren. De kleinzonen kwamen een nachtje slapen en babyvoetjes hebben natuurlijk de allerliefste teentjes. Toen Arthur heel klein was zagen we hem natuurlijk niet zo vaak, maar als we hem zagen dan deed ik altijd het tenenspelletje met hem. Als hij dan net uit bad kwam dan droogde ik zijn teentjes af en vroeg, heb jij nog tenen? En dan telde ik ze en elk teentje kreeg een kusje. 

Heel grappig was dat dit zo'n gewoonte werd dat als we hem dan weer zagen hij uit zichzelf al zijn voetje toestak om het tenenspelletje te doen. Inmiddels is hij 7 en heeft hij stevige jongensvoeten, waarmee hij hard kan rennen en goed kan voetballen en is hij uitstekend in staat om zijn eigen voeten af te drogen. Dus dat spel wordt niet meer gespeeld. 

Maar zijn kleine broertje heeft nog wel van die lieve voetjes met kleine ronde teentjes en sinds zijn geboorte speel ik datzelfde spelletje met hem. En ook hij vindt het zo leuk dat hij te pas en te onpas me een voet onder de neus duwt om zijn teentjes te tellen en te kussen. Dat ze dan soms een beetje zanderig zijn mag de pret niet drukken. Inmiddels moeten na de tenen ook zijn vingers geteld en gekust worden. Het is een mooi ritueel waar we allebei van genieten totdat ook hij te groot is. 

Vrijdagavond zat meneertje hier in bad en dat vindt hij heerlijk. Het werd dan ook een groot spetterfestijn en ik zit dan op de badrand om hem in de gaten te houden en dat betekent dat ik ook nat gespetterd wordt. Dat is natuurlijk het allerleukste. Toen het water te koud werd tilde ik hem eruit, wikkelde hem in een handdoek en droogde dat kleine lieve, naar Zwitsal ruikende, lijfje af. Zo ook zijn tenen. En natuurlijk moest er geteld en gekust worden, maar ach zijn grote teen was wat gehavend. 

Hij had er een paar dagen geleden iets op laten vallen, daar was ik al over geïnformeerd en kreeg een foto van de gehavende teen.  De nagel was blauw en hij had een wondje, wat nu al weer aan het genezen was, maar blijkbaar vond hij dat er toch extra aandacht voor deze zielige teen moest komen en dat deze teen dus extra kusjes nodig had. Nou dat verzoek kon ik zeker voor hem inwilligen. 

En wat is nu het moraal van dit tenen verhaal? Dat elke teen, van groot of klein, een beetje zorg en aandacht nodig heeft! 

Bloghop van de maand juli: Huisdieren

Het is alweer tijd voor de bloghop van de maand juli. Deze bloghop is bedacht door Elizabeth en gaat deze maand over je favoriete huisdier(en)! 

Hebben jullie even? Want dat is natuurlijk mijn lieve grijze (of eigenlijk blauwe zoals zijn kleur officieel heet) kater Tim. In de volksmond ook wel Timmie of Toetie genoemd! 

Alweer bijna twee jaar geleden haalde ik hem uit het asiel, 16 maanden oud en al twee huisjes versleten omdat hij daar blijkbaar geplaagd werd door kinderen. Toen ik zijn foto op de website van dierenasiel.com zag werd ik op slag verliefd en toen ik samen met mijn dochter voor zijn deurtje stond - hij woonde in het asiel het bovenste appartementje van een drielaags flatgebouwtje - wist ik zeker dat het liefde op het eerste gezicht was en dus ging hij mee van Meppel naar de rand van Amsterdam. 

Wat was hij in het begin schuw en bang van alle harde, onbekende geluiden. Mannenstemmen vond hij eng, de vuilnisauto in de straat was eng, de glazenwasser was doodeng, maar algauw wende hij in zijn nieuwe huis en werd mijn liefde beantwoord. 

En nu, bijna twee jaar later, kan hij nog steeds wel schrikken van een onverwacht hard geluid, maar nu komt hij kopjes geven aan mijn zoon en broer en als de glazenwasser komt dan ligt hij in zijn mandje op de vensterbank zijn werk te beschouwen. 

Als ik thuis werk dan is hij graag in de buurt, bemoeit zich met mijn mail door over mijn toetsenbord te lopen en als ik in een teamsmeeting zit dan luistert hij mee en als hij het saai vindt dan gaapt hij hartgrondig. 

Hij is dol op Face-time gesprekken, als hij het deuntje van een binnenkomend FaceTime gesprek hoort op mijn telefoon dan komt hij aangerend en gaat hij achter me op de leuning van de bank mee zitten kijken wie mij blieft te spreken. Is het mijn dochter, zijn absoluut favoriete persoon dan tikt hij op mijn arm en moet ik de telefoon dichterbij houden en geeft hij kopjes aan het scherm. Laatst had ik een supervisie gesprek van de opleiding en toen kwam hij ook meekijken. 

Tim is een echte knuffelkont geworden - wel alleen als hij dat wil - en hij weet met zijn verschillende miauwen precies aan te geven wat hij wil. Hard en dwingend miauwen is spelen op de trap. Hij ligt halverwege op de trap, ik gooi een balletje omhoog dat hij vangt en dat mept hij dan weer naar beneden. Als ik niet meteen aan het verzoek voldoe, er moet nu eenmaal ook wel eens gewerkt worden en ik kan nu eenmaal niet midden in een gesprek zeggen, sorry mijn kat wil spelen dus ik moet ons gesprek beëindigen, dan gaat hij steeds harder en dwingender miauwen. 

Heeft hij trek in zijn snackje dan komt hij om mijn benen draaien en miauwt dan heel lief en zacht en probeert me mee te krijgen naar de keuken en gaat dan voor de kast zitten waar de snackjes liggen. 

Arthur is dol op hem en heel lief voor hem en hij mag hem ook aaien. Laurens is idolaat van hem, maar Tim vindt Laurens alleen leuk als hij slaapt. Dan gaat hij bij hem in de buurt liggen om op hem te passen. Laurens houden we dus uit zijn buurt en we leren hem dat hij zachtjes moet doen, maar dat is nog een beetje moeilijk als je pas 22 maanden bent. 

Het kattenluik geeft hem de vrijheid om naar buiten te gaan wanneer hij maar wil en kan uren in de tuin doorbrengen, in de border heeft hij tussen de planten bij de rozenstruik een plekje gecreëerd waar hij heerlijk ligt te chillen. Je ziet hem gewoon genieten. En als hij geniet dan geniet ik ook!

Ik kan nog wel een uurtje doorkletsen over mijn favoriete huisdier, maar laat ik jullie niet vervelen. Het is waarschijnlijk wel duidelijk dat ik stapeldol op hem ben! 

Bloghop van de maand: Favoriete vakantiebestemming

Het is alweer tijd voor de bloghop van de maand juni. Deze bloghop is bedacht door Elizabeth en gaat deze maand over je favoriete vakantiebestemming! 

Tja wat is mijn favoriete vakantiebestemming? Nu is dat mijn eigen bank, bed én tuin maar toen mijn lief er nog was gingen we graag samen naar Frankrijk. Toen de kinderen nog heel klein waren huurden we een huisje in Nederland maar toen ze wat groter waren gingen we naar Frankrijk. 

Vaak zaten we daar in een klein dorpje en hebben fijne vakanties beleefd en mooie herinneringen gemaakt. Zoals de eerste keer waar de eigenaren een grote groentetuin hadden en we elke dag een kistje met kakelverse groente op de stoep vonden. 

Of die keer dat onze spiksplinternieuwe auto kapot ging en wij uiteindelijk met een Franse leenauto terug naar Nederland moesten en de eigenaar van het huurhuisje ons naar een stad 30 kilometer verderop bracht om die huurauto op te halen. Zo aardig allemaal. 

En later natuurlijk toen onze zoon in Frankrijk woonde en we regelmatig afreisde naar Marseille, dat zijn allemaal fijne herinneringen. Je hoort wel eens zeggen dat Frankrijk een mooi land is maar dat er geen Fransen moesten wonen omdat zij zo onvriendelijk zijn. Daar heb ik echt nog nooit iets van gemerkt. Wij troffen altijd aardige mensen, altijd vriendelijk en niks geen onbeschofterigheid. Nu waren wij zelf ook altijd vriendelijk en heb ik altijd in mijn gebrekkige Frans geprobeerd te communiceren. 

Eind juni heb ik weer een weekje vakantie en ik hoop dan alle examenstukken voor de opleiding te hebben ingeleverd en vond laatst dat ik er dan ook best even tussenuit mag. 

Ik had geen zin om met het vliegtuig te gaan en heb er nog even over gedacht om naar Noord Frankrijk te gaan, maar in zo'n lange rit heb ik eigenlijk ook geen zin en toen heb ik een paar dagen een hotel geboekt op Texel! 

Want Texel was óók een favoriete vakantiebestemming van ons gezin. De werkgever van mijn man had daar een huisje wat wij meestal in de voorjaarsvakantie in februari konden huren. We hebben daar heerlijke weken gehad. Lange winterse strandwandelingen gemaakt en heel wat blokken hout verstookt in de open haard! 

En nu ga ik dus een paar nachtjes alleen naar Texel. Mijn wandelschoenen en Ereader gaan mee en ik hoop op lekker weer. 

Bloghop van de maand: Sport!

Het is alweer tijd voor de bloghop van de maand april. Deze bloghop is bedacht door Elizabeth en gaat deze maand over je favoriete sport! 

Daarover ben ik kort, want ik haat sport! 

Sporten is is goed voor lijf en leden zeggen ze. Goed om endorfines aan te maken in je brein en endorfines zorgen weer voor een tevreden- of geluksgevoel. Nou daar is het bij mij al misgegaan toen ik in de maak was, want toen ik in de rij stond om mijn portie endorfines te ontvangen heb ik een dubbele portie gekregen. En dat is natuurlijk fijn, want ik heb -ook in de verdrietigste periodes van mijn leven - nooit last gehad van depressieve gevoelens. Natuurlijk ben ik ook wel eens somber, maar nooit lang. 

Als ik een schone was zie wapperen in de wind, een koolmees zijn veren zie oppoetsen, een witte wolk zie die door de wind door een blauwe lucht wordt gejaagd, een merel hoor zingen of de geur van een vers gezet bakkie koffie ruik, dan bekruipt mij een intens tevreden gevoel. 

Daar hoef ik niks voor te doen en dat is allemaal de schuld van die extra portie endorfines. Nu hoor ik jullie zuchten, geniet er van, want wij moeten wel hardlopen en pilatessen en turnen en zumbadansen en volley- en/of korfballen om onze portie endorfines te krijgen. 

Ja en dat vind ik best naar voor jullie, maar waarschijnlijk zijn jullie allemaal wel mooi slank en niet zo lui als ik! 

Maar goed, endorfines of niet, de jaren gaan wel tellen en die endorfines bestrijden dus geen artrose en daardoor werd het lijf wat pijnlijk en stijf. En zo kwam het dat ik een maand geleden toch maar eens de stoute schoenen aantrok en een afspraak maakte in een sportschool in de buurt. 

Daar maakte ik kennis met de allerliefste (maar ook heel strenge) personal trainster Federica en heb ik besloten om de bonus die ik op mijn werk ontving niet te besteden aan chocola of boeken, maar aan mijn gezondheid. 

En zo komt het dat ik nu al een aantal zaterdagmorgen mijn sportkloffie aantrek, naar de sportschool wandel en daar onder de bezielende leiding van Federica allerlei oefeningen doe om het vege lijf wat minder stijf te maken. Ik heb spierpijn op plekken waar ik het bestaan van spieren niet vermoedde! Vind ik het leuk? Nee! Is het goed? Ja! 

Maar sport, nee daar hou ik niet van! 

Ik hoop dat alle anderen die meedoen aan de bloghop wel van sport houden!

Feestje!

Waarschuwing: als je niet van verhalen houdt over kleinkinderen, of als dat te pijnlijk is, sla dan dit blogje gerust over!

Tijdens de voorjaarsvakantie is Arthur 7 jaar geworden en vanmiddag had hij zijn verjaarspartijtje met zijn vriendjes en vriendinnetjes. Hij verheugde zich daar enorm op, maar het was natuurlijk niet handig om zijn kleine broertje daarbij in de buurt te hebben. Ook voor zijn ouders niet, die al die koters in de gaten moesten houden. Je wil ze tenslotte heel teruggeven aan hun ouders als ze worden opgehaald. 

Daarom had ik aangeboden om voor Laurens te zorgen (absoluut geen straf) en aan het eind van de ochtend haalde ik de kleine man op! Ga je met oma mee, vroeg ik hem? Voor ik het wist stond hij al bij de deur. Tutu die, was het antwoord en inderdaad mijn auto stond voor de deur. 

Achttien maanden oud is hij nu en natuurlijk heb ik het bij mijn eigen kinderen, neefjes en nichtjes meegemaakt, maar telkens is het toch weer een wonder om te zien hoe zo'n klein baby'tje uitgroeit tot een mensje met een eigen wil en hoe zo'n mensje de wereld ontdekt. 

Van niks zelf kunnen naar steeds een beetje meer zelf kunnen en steeds meer kunnen begrijpen. De ene week lukt het nog niet om twee duploblokjes op elkaar te zetten en de andere week lukt het ineens wel en dan de trots op zo'n gezichtje! De interactie die je hebt met zo'n minimens. 

Als oma heb je misschien nog meer de tijd om dit proces te aanschouwen en er van te genieten. In de auto zat meneertje zich al te verkneuteren, althans zo vatte ik het op, want het gebrabbel was niet van de lucht en in mijn achteruitkijkspiegel zag ik af en toe zijn vingertje dat naar iets wees. 

Eenmaal uit de auto liep hij aan mijn hand naar huis en hij liep precies op de goede voordeur af. Die! Ja die. Poe! Ja Tim de poes was er ook, al vond die het bezoek iets minder leuk, want hij werd net in zijn dutje gestoord. 

Ik had het verzoek gekregen om Laurens hier zijn middagslaapje te laten doen, hij had al geluncht, was die ochtend erg vroeg wakker geworden en had al een hoop energie verbruikt. Maar eerst even landen, het leek me niet prettig om direct na binnenkomst door je oma je bed ingegooid te worden. Dus nog even een kwartiertje spelen en toen ik vroeg, dodo? Dat is het woord wat zijn Franse moeder gebruikt voor slaapje ging hij direct naar de trap. Ook dat doet hij zelf al, de trap oplopen, maar alleen als er iemand achter hem loopt. 

Ik legde hem in bed, gaf hem zijn speen en de Nijntje knuffel die hij hier altijd heeft en ging even bij hem in de buurt zitten op het logeerbed. Al gauw vielen zijn ogen dicht en was hij vertrokken. Zo tevreden en volkomen thuis. Hoe mooi is dat. 

Bijna 3 uur heeft hij liggen pitten en na een banaantje en wat drinken gingen we naar het tuincentrum, viooltjes kopen voor zijn moeder. Samen zochten we de viooltjes uit en hij genoot, van de kleuren van de bloemen én van de vissen in de aquaria. En ik genoot met hem mee! 

Daarna gingen we samen naar zijn huis, want Arthur vierde na zijn partijtje zijn verjaardag nog met de Nederlandse familie! Het feestvarken was een beetje moe, maar erg blij met zijn kadootjes en we hadden het gezellig met elkaar. Vandaag was een supergezellig feestje.