Met het afronden van deze training en de opleiding basis coaching die ik het eerste half jaar deed en waarvoor ik een diploma behaalde, heb ik het voornemen wat ik vorig jaar had bedacht, afgesloten. Dat is een gek gevoel maar geeft me ook voldoening.
Nu mag ik mezelf coach noemen en kan ik mensen begeleiden bij rouw- en verlies. Niet te verwarren met een rouwtherapeut want dat ben ik door deze training zeker niet. Dan moet er nog meer gestudeerd worden. In elk geval kan ik beide opleidingen goed gebruiken in mijn werk waar veel rouw door verlies aan de orde is, want ook het verliezen van bijvoorbeeld je gezondheid waardoor je je werk niet meer kan doen, zorgt voor rouw. Net als dat iemand een kinderwens heeft die nooit vervuld is of zal worden, kan daar ook een groot stuk rouw bijkomen.
Ik heb erg veel geleerd van deze training, waarbij het een eye opener was dat alles in het leven begint met een goede hechting. Als je nooit echt welkom op de wereld bent geweest en je hebt je nooit goed kunnen hechten dan is het veel moeilijker om ook goed te kunnen rouwen en om te leren gaan met je verdriet. Rouw is de prijs die je betaalt voor de liefde die je voor iemand voelt!
Ook werd in deze training klip en klaar duidelijk gemaakt dat het verdriet om het verlies van een dierbare of je gezondheid niet overgaat maar dat je het leert te verweven in je leven. En zo waren er nog veel meer mooie dingen.
Als rouw- en verliesbegeleider ben je vooral een luisterend oor voor iemand en kun je iemand helpen met het bedenken van een ritueel wat helpend is. Dat kunnen hele kleine dingen zijn, zoals een kaarsje aansteken voor een dierbare of een foto neerzetten. Het is maar net waar iemand behoefte aan heeft.
Door de training kreeg ik ook een mooi inzicht in hoeveel stappen ikzelf al heb gezet in mijn rouw om mijn lief. Het is nog steeds niet makkelijk om zonder hem te leven, maar het lukt me steeds beter om het met me mee te nemen en stapje voor stapje verder te gaan.
Een heel ander leven waarin oude rituelen verweven worden in nieuwe rituelen. Vorige week vroeg Arthur me wanneer ik de kerstboom ging opzetten, want dan kom ik je weer helpen! Direct na het sinterklaasfeest op vrijdagavond ging hij met mij mee naar huis.
De volgende ochtend werden we wat later wakker en maakte ik ontbijt op bed. Daar kwamen wat kruimels aan te pas, maar ach wat was het heerlijk om hem daarvan te zien genieten. Dat was wel heel speciaal, ontbijt (gewoon een boterham) op bed. Daarna moesten we wat boodschappen doen en toen we terugreden vroeg hij me, oma gaan we straks dat liedje van opa opzetten als we de kerstboom gaan opzetten? Dat liedje van last Christmas?
Ja als jij dat wil dan mag dat, maar je mag ook een eigen liedje kiezen, iets wat jij mooi vindt! Nee het moest het liedje van opa worden. En zo haalden we het boompje en de ballen naar beneden en zetten we samen de boel op. Met Last Christmas op de speakers, hij met warme chocomel en ik met koffie.
Een oud ritueel die we samen in een nieuw jasje hebben gehezen en dat hij er voor zorgde, zonder daar enig benul van te hebben, dat ik weer kon genieten van het neerzetten van die kerstboom. Grappig is wel dat de piek scheef op de boom staat en dat zou nooit het geval zijn geweest als mijn man hem erop had gezet, want hij had een timmermansoog. Die heb ik niet en Arthur ook nog niet, maar ik laat het lekker zo staan.
Ik moet er een beetje om lachen als ik naar die piek kijk, het leven gaat soms scheef en dat geeft me moed om die moeilijke decembermaand weer door te komen.
