Pompoenen, Jasper en Francois!

Wat een heerlijk herfstweer is het dit weekend. Gisteren had de zon even tijd nodig om goed voor de dag te komen, maar ze kwám en dat was fijn. Zo'n zonnetje geeft de wereld een mooie herfstgloed waar ik erg van kan genieten. Ik hou van de herfst en zo langzamerhand komen er ook weer wat herfstgerechten op het menu. 

Ik kookte gisteren een lekker pannetje pompoensoep en dat vertelde ik in de gezinsapp mét de mededeling dat iedereen die daar zin in had welkom was. En ze hadden er zin in, aan het eind van de middag zat ik met mijn gezin en de kleinzonen aan tafel.  Wij zaten heerlijk te kletsen terwijl de jongens aan het spelen waren. De speelgoedgarage is een groot succes trouwens! 

Het was gezellig en de pompoensoep viel in de smaak. Dochter houdt van bakken en zij had een heerlijk brood gebakken voor bij de soep en als toetje een perencake. Erg lekker allemaal. 

Vandaag was de zon al meteen present en dat was fijn om lekker even in de tuin bezig te zijn. Nu moest ik eerst naar het tuincentrum voor kattenbakgrit en daarvoor haalde ik Arthur op die gisteren al te kennen gaf graag mee te willen. 

Het werd een gezellig uitje. Er waren nog volop herfstplanten en sierpompoenen, maar ze waren ook druk bezig om de kerstafdeling weer op te tuigen. En ook om de speurtocht uit te zetten die ze altijd in oktober doen. Arthur had al snel in de smiezen dat het dit keer om dinosaurussen gaat. Tot mijn verbazing kent hij die verschillende beesten ook nog bij naam. Ach zo leer ik ook weer wat. Voor de speurtocht moeten we weer terug, want die is pas vanaf 1 oktober te doen. 

Natuurlijk dronken we wat in het tuincafé, dat hoort erbij, en zochten we niet alleen wat plantjes uit, maar kozen we samen ook een paar sierpompoenen. We sjouwden samen de zware zakken kattenbakgrit in en weer uit de auto en hebben samen de plantjes in de potten gezet en het rek weer gezellig gemaakt. 

Daarna mocht hij de pompoenen schikken op het rek. Het duurde even voordat het naar zijn zin lag, maar nu is het weer een gezellig plekje. We bekeken nog even twee grote spinnenwebben. Hij vindt spinnen een beetje griezelig en toen hij web nummer 1, waarin een dikke spin, had gespot vertelde ik dat dit Jasper was en dat hij niets doet, behalve muggen vangen. 

Hij zag nog een verlaten web waar een bij tegenaan gevlogen was en die heb ik maar even bevrijd door zachtjes een draadje van het web los te trekken zodat de bij loskwam en weer verder kon vliegen. We keken hem samen na en aanschouwden nog even een hommel die in de asters druk naar nectar aan het zoeken was toen Arhtur nog een web zag met daarin ook een grote spin. Hoe heet deze oma? Ehm, geen idee, ik had deze nog niet gezien. 

Oh hoe zullen we hem noemen dan Oma? Er passeerden verschillende namen, maar uiteindelijk is het Francois geworden. We hebben Jasper en Francois verder met rust gelaten en zijn naar binnen gegaan, want een middagje bij oma in de tuin werken is leuk, maar even tv kijken zonder dat je kleine broertje om aandacht komt vragen is ook leuk. En binnen zijn geen spinnen! 

Vakantie met wind en regen!

Natuurlijk weet je dat als je in september vakantie hebt je pech kunt hebben met het weer. Gelukkig had ik met mijn dochter al kunnen genieten van een klein weekje zon op Kreta. Voor de twee weken erna had ik allerlei plannetjes in mijn hoofd gemaakt. Een ochtendje naar de stad om de Albert Cuijpmarkt weer eens te bezoeken. 

Het onkruid in de tuin wieden en een beetje opruimen. Een rondje door een tuincentrum maken. Weer eens naar een (nieuwe) kringloop gaan en daar een paar uurtjes stukslaan. (ik had een mooie gezien op de website van Elizabeth op een uurtje rijden hier vandaan en daar kon ik dan direct een leuk dagje van maken). Lunchen met een vriendin! De schuur opruimen! (niet leuk maar moet wel eens gebeuren). Een haakwerkje opzetten!  Arthur van school halen en samen naar de stad gaan. Laurens ophalen voor een middagje bij oma spelen. De banden van mijn fiets oppompen om weer eens een fijn stukje te fietsen en ook wilde ik mijn kledingkast weer eens opruimen.

Maar zoals dat gaat met plannen maken vooraf, blijkt dat de praktijk anders in elkaar zit. Helaas bleek dat een luchtweginfectie als ongenode gast op visite kwam en voor je die dan de deur uit hebt gewerkt ben je weer even verder. 

Ook zat het weer niet erg mee. Windkracht 8 hadden we hier afgelopen maandag en de haren woeien zowat van je hoofd en van in de tuin werken kwam het dus niet echt en ook mijn fiets bleef met zachte banden in de schuur staan, net als alle rommel daar. Enfin, niemand die het ziet. 

Door die luchtweginfectie was mijn energieniveau niet heel hoog en konden werkjes als kasten opruimen me gestolen worden. En dat is natuurlijk helemaal niet erg. Jammer is het wel zo tijdens de vakantie, maar er is nu eenmaal niets aan te doen. 

Gelukkig ging het al snel weer beter en kon de middag met Arthur wel gewoon doorgaan. In de hozende regen stond ik op het schoolplein en enthousiast kwam hij op me afrennen. Het was geen weer om de stad in te gaan en dat wilde hij ook helemaal niet. Gewoon lekker spelen hier en er stond nog een verrassing op hem te wachten want ik had aan het playmobil assortiment een nieuwe auto toegevoegd. Die stond al een poosje op zijn verlanglijstje. We hebben hem samen in elkaar gezet en hij heeft er de rest van de middag meegespeeld. Een groot succes. 

Voor Laurens had ik iets anders bedacht. Hij is niet zo van het bouwen met blokjes zoals Arthur dat op die leeftijd wel was. Laurens is gek op auto's. Uit de duplo bak vist hij eigenlijk alleen maar de auto's eruit en daar speelt hij mee. Voor hem bedacht ik dat een houten garage wel leuk zo zijn. Daar had ik dus voor naar een kringloopwinkel gewild, maar als je goed zoekt dan vind je op het internet ook leuke dingen voor een schappelijke prijs. Zo kocht ik een nieuwe garage in een kapotte doos die flink was afgeprijsd. 

Waar ik geen rekening mee had gehouden was dat ik dat ding zelf nog in elkaar moest zetten en daar ben of liever gezegd was ik geen held in. Dat deed opa altijd. Maar nu moest ik het zelf doen en heb ik daar een middag aan besteed en staat hij in elkaar. Zo'n leuk ding. Arthur vond hem ook leuk en wist zeker dat zijn broertje daar helemaal weg van zou zijn. 

Laurens heeft hem nog niet gezien, maar dat komt vrijdag. Gisteren was het ook zulk slecht weer dat ik mijn schoondochter had aangeboden om daar even op Laurens te passen terwijl zij met Arthur naar zwemles moest. Dat was heel gezellig en ik mocht ook nog blijven eten. 

Ook vandaag regent het al sinds ik opstond en volgens buienradar blijft het niet droog. Nou dan niet. Ik ga toch maar een opruim klusje doen en dan lekker haken aan mijn nieuwe zigzagdeken of, en eigenlijk moet dat eerst want dat heb ik beloofd, het voorpand afbreien van de Ajaxtrui voor Arthur. 

Een andere vakantie dan vooraf gepland en gedacht, maar eigenlijk ook wel prima zo. Gewoon een beetje rommelen in huis en midden op de dag een beetje handwerken! Die Albert Cuijpmarkt loopt niet weg en het tuincentrum ook niet! 

Zigzag

Vakantie hebben is natuurlijk ook uitermate fijn om op een gewone dinsdagmorgen, terwijl het buiten met bakken uit de lucht komt, een beetje te rommelen met garen en een haaknaald. Natuurlijk is het jammer dat de zon niet schijnt, maar gelukkig heb ik de zon vorige week volop mogen zien toen ik een klein weekje op Kreta was met mijn dochter. 

Het was heerlijk daar en toen we vrijdagavond heel laat weer op Schiphol landden werden we hier ook weer getrakteerd op een mooi en zonnig weekend, dus ik heb helemaal niets te klagen. 

Terug naar de draadjes dan. Toen ik begin vorige maand keek naar garen voor een trui voor Laurens spitte ik mijn voorraad door en zag daar nog wat overschotten Scheepjes Colour Crafter in roomwit, donkerbruin en mosgroen. In mijn hoofd begon een plannetje te rijpen want ik had wel weer eens zin in om te haken. 

Op mijn zonnebedje aan de rand van het zwembad vorige week op Kreta dacht ik er over na wat dan leuk zou zijn. Ik heb de Adriana's sprei nu diverse keren gehaakt en hoewel dat een superleuk patroon is wilde ik toch wat anders en dus haalde ik gister mijn haakbijbel te voorschijn en zocht op steken. Ook een rondje op internet leverde voorbeelden op van leuke steken en dekens en zo bleef ik hangen bij de zigzagsteek. 

Een oefenrondje met de beschrijving uit de haakbijbel bleek niet het gewenste resultaat op te leveren, ik kreeg het niet goed voor elkaar aan de hand van de beschrijving en het schema. Maar gelukkig biedt Youtube dan uitkomst en vond ik een filmpje van Wendy van Delden en zij legde het stap voor stap uit en toen had ik het zo onder de knie. Het wordt dus een deken(tje) van restjes in de zigzagsteek. Ook wel chevronsteek genoemd. Dat klinkt natuurlijk wat chiquer, maar we gaan niet voor chique, maar voor een simpel, maar fijn dekentje in de zigzagsteek. 

Vanmorgen heb ik de lossen opgezet, wat is dat toch altijd lastig tellen als je 196 lossen + 3 moet haken. Ik ben dan zo gauw afgeleid in mijn hoofd, maar nu kwamen de mooie steekmarkeerders die ik vorige week kreeg goed van pas. 

De lossen heb ik met haaknaald 5 gehaakt om het niet te strak te maken en de eerste toer met naald nummer 4,5. Zo'n eerste toer is altijd even pielen, vind ik, maar het ging goed en ik had juist geteld want het patroon kwam precies uit. 

Dus nu kan ik de hele dag haken als ik wil, maar dat kan niet want ik ga vanavond op de jongens passen zodat zoon en schoondochter uit eten kunnen op hun trouwdag en daarom maak ik thuis alvast de pastasaus met veel verse groenten en gehaktballetjes zodat ik daar vanavond snel aan tafel kan met twee hongerige mannetjes. 

Heerlijk zo'n vakantiedag!

                                                                       Proeflapje!

Bloghop van de maand september: Favoriete ruimte in huis.

Het is alweer tijd voor de bloghop van de maand september. Deze bloghop is bedacht door Elizabeth en gaat deze maand over je favoriete ruimte in huis! 

Toen ik nadacht over de mijn favoriete ruimte in huis kwam als eerste het Engelse spreekwoord: My house is my Castle! Letterlijk vertaald mijn huis is mijn burcht. De plaats waar je je het meest veilig en op je gemak voelt. 

En dat voel ik me eigenlijk in mijn hele huis al moest ik na het overlijden van mijn lief er wel erg aan wennen dat ik alleen in ons huis woonde. In het begin vond ik dat vooral s'nachts eng, maar het wende op den duur ook. Sterker nog in die eerste maanden was mijn/ons huis de plek waar ik het allerliefste wilde zijn. Veilig op mijn plekje op de bank. Als het niet hoefde ging ik de deur niet uit, alleen voor wat frisse lucht en dan het liefste nog in de tuin, zo dicht mogelijk bij huis. 

Nu ga ik weer gewoon en ook met plezier de deur uit, maar is het nog steeds fijn om weer thuis te komen. Zeker nu ik begroet wordt door Tim die altijd enthousiast aan komt rennen als ik weer thuis kom na een werkdag. Ben ik even een uurtje weggeweest, dan komt hij zijn mand niet uit! 😀

Toch is er wel wat verschoven in de favoriete ruimte want eerst was dat de keuken! Het is maar een kleine ruimte en er staat een kleine eettafel met vier stoelen, maar daar zaten we altijd na het werk. Op vrijdag hadden we altijd daar een borreluurtje en als mijn ouders kwamen of vrienden dan schoven we een stoeltje bij en zaten we daar heel gezellig te borrelen en te kletsen met zijn allen. Ondertussen stond er dan iets lekkers op het fornuis te pruttelen of deed de oven zijn best om een gerecht te garen. Fijne herinneringen heb ik daaraan. 

Nu zit ik zelden nog in de keuken. Alleen als de kinderen er zijn want die houden die traditie graag in ere. Maar in mijn eentje vind ik er niks aan en zit ik er alleen als ik aan het koken ben en wacht tot de piepers gaar zijn. 

De favoriete ruimte in huis is nu de woonkamer. Met als veilige haven mijn hoekje op de bank met uitzicht op de tuin. Daar voel ik me fijn en tevreden. Zeker met een kleinkind op schoot of  met Tim naast of achter me op de leuning die dan heel hard ligt te spinnen. Dan zijn we samen tevreden. 

Een andere ruimte in huis is de slaapkamer, met ons fijne bed waar ik op de dagen dat ik niet hoef te werken en dus niet vroeg op hoef, graag nog even lig te lezen met een kop koffie in de buurt! 

Al met al is ons huis, nu mijn huis mijn kasteel waar ik wil blijven wonen tot ik het tijdelijke met het eeuwige ga verwisselen. 

Favoriete hoekje op de bank van Tim. 

Tweede verjaardag trui!

Op de eerste zaterdag van augustus genoot ik s'morgens van mijn kopje koffie terwijl de regen tegen de ramen gutste. Volgens de kalender was het nog volop zomer, maar als ik naar buiten keek voelde het alsof de herfst alvast even een kijkje kwam nemen. 

Dat herfstige gevoel maakte dat ik weer zin kreeg in handwerken en ik pakte de Ajax trui voor Arthur weer op. Ik moet daarvan alleen het voorpand nog breien, het logo erop mazen en hem in elkaar zetten. Terwijl ik aan het breien was dacht ik aan de eerdere truien die ik voor hem heb gemaakt en toen ging er ineens een laatje in mijn hoofd open en zag Arthur op zijn tweede verjaardag in Marseille. 

Voor die tweede verjaardag hadden manlief en ik een weekje vrijgenomen en waren afgereisd naar Marseille om de jarige job hoogstpersoonlijk te kunnen feliciteren. In de koffer zat niet alleen een cadeautje maar ook een zelfgebreide trui met een brandweerauto. 

Mooie herinneringen en ineens vond ik dat Laurens op zijn tweede verjaardag ook een zelfgebreide trui moest krijgen en daar had ik nog vier weken min 1 dag voor. Direct ging ik mijn wol voorraad door maar daar zat niet iets geschikts bij en omdat ik snel moest beginnen was garen bestellen geen optie. 

Hier in het dorp hebben we de Zeeman, de Wibra en de Action die garen verkopen. Van het garen van de Action ben ik geen fan, maar de Royal van de Zeeman is een prettig garen. Helaas had de Zeeman geen mooie kleuren op voorraad. Dus bleef de Wibra over en daar hadden ze een mooie kleur groen van hun merk Saskia garen. 

Thuis maakte ik snel een proeflapje en zette het achterpand op. Omdat Laurens helemaal gek is van Bumba, dat televisie clowntje, wilde ik er aanvankelijk een Bumba inbreien, maar het Saskia garen is wat dikker en dus kwam dat qua toeren niet uit en moest ik kijken naar iets anders. Iets leuks, maar niet te ingewikkeld want zoveel tijd had ik niet. Hij is ook gek van auto's en andere voertuigen én zijn favoriete liedje is nog steeds "de wielen van de bus" en toen ik daar een telpatroon van vond was de keuze snel gemaakt. 

Het was nog even aanpoten want de laatste weken was het of erg warm om te breien of zo druk op het werk dat ik s'avonds niet heel veel puf meer had. En juist toen ik deze week op dinsdagavond de hals er in zou breien lag er bij thuiskomst een lieve kaart op de mat, met daarin prachtige steekmarkeerders! Kwamen die even goed van pas. Zo'n lief cadeautje en ze hebben geholpen want het is gelukt. Zijn trui is af! 

Precies vandaag, op zijn tweede verjaardag! Hij krijgt natuurlijk niet alleen een trui, maar ook een driewieler want de driewielers op de crèche vindt hij helemaal geweldig. Ik ben benieuwd of de cadeautjes in de smaak vallen. 

Ik kreeg al foto's waarop hij op de crèche stralend jarig zit te zijn met een mooie feestmuts op. Morgen is het feestje maar ik ga straks toch stiekem even langs om hem een dikke verjaardagskus te geven! 

Bloghop van de maand augustus. Favoriete kleur!

Het is alweer tijd voor de bloghop van de maand augustus. Deze bloghop is bedacht door Elizabeth en gaat deze maand over je favoriete kleur! 

Wat is mijn favoriete kleur? Als ik daar goed over nadenk dan kan ik daar niet echt antwoord op geven. Het hangt er ook een beetje vanaf wat je aan een kleur verbindt. Als het om kleding gaat dan is zwart absoluut een favoriet, net als donkerblauw. 

Gaat het om de inrichting van mijn huis dan houdt ik van warme kleuren gecombineerd met naturel. 

Als het om bloemen gaat dan vind ik alle kleuren mooi. Juist de kleuren in de natuur vind ik mooi. Ik hou van een bos in de lente als de zon haar stralen op al het jonge bladgroen laat schijnen en je al die verschillende kleuren groen krijgt. Daar kan ik intens van genieten.

Ik hou van de zee met haar vijftig tinten grijs en blauw, de weerspiegeling in de lucht en witte wolken in het blauw van die lucht. Of donkergrijze wolken waar een randje zon achter vandaan komt. 

Een zonsopgang met een aarzelend, oranje licht, dat de weilanden die nog wit van de mist of dauw zijn in zo'n aparte zachte gloed zet. Of een zonsondergang die met haar donkeroranje de hemel nog even in vuur en vlam zet voor ze afscheid neemt van de dag. 

Een regenboog met al haar kleuren, de heldere kleur van een druppel regen op een roos, een toef witte sneeuw op een uitgebloeide hortensia, de kleuren van een stal met fruit op de markt! en het rood van het roodborstje dat in de winter vaste gast is in mijn tuin.

En dan hebben we het nog niet eens gehad over de kleuren van de herfst! Met zoveel moois waar ik van geniet is het toch niet te doen om daar één kleur van te kiezen? 

Dus doe ik dit keer gewoon lekker eigenwijs en kies ik gewoon niet! 

Diploma

Half januari begon ik aan de opleiding tot basis coach. Elke veertien dagen stapte ik op vrijdag om 8.15 in de metro om naar "school" te gaan. Ik zag tijdens die metrorit de seizoenen in elkaar overgaan en verheugde me telkens weer op een nieuwe lesdag. 

Want met twee bevlogen docenten en met 9 medestudenten die stuk voor stuk superleuke mensen zijn vormden we een hechte groep. Soms was het pittig om het huiswerk op tijd af te krijgen, soms werd ik stevig met mezelf geconfronteerd en na iedere module was het weer hard werken om de opdracht te maken en was het spannend om de uitslag af te wachten, maar ik heb er van genoten!

Na de derde module moesten we met oefen coachees aan de slag en dat was een drukke tijd om dit met het werk te combineren. Gelukkig vond ik drie mensen op mijn werk bereid om mijn oefencoachee te zijn en alledrie hadden ze een serieuze coachvraag. Hoewel ik het spannend vond, want je werkt met mensen en het laatste wat je wil is ze met jouw onkunde beschadigen, ging ik er voor en bleek het een feestje om te doen. 

Het leuke van coachen is dat je door een luisterend oor te bieden, de juiste vragen te stellen en een aantal technieken in te zetten, mensen uitnodigt om op zoek te gaan naar hun antwoorden die ze zelf eigenlijk al hebben, maar waar ze een beetje hulp bij nodig hebben om ze zelf te vinden. 

In juni was de laatste lesdag en toen moesten de laatste examenopdrachten worden gemaakt en begon het grote afwachten. Afgelopen zaterdag hoorde ik dat ik ben geslaagd! Wat een opluchting! 

En nu mag ik mezelf dus een coach noemen! Ben ik dan meteen al een goede coach? Nee, natuurlijk niet want dit is een vak waarin je, net als je je rijbewijs hebt gehaald, veel kilometers moet maken. En dat ga ik doen, in mijn werk, maar ook in mijn eigen, nog op te zetten, praktijk waarin ik naast mijn werk laagdrempelig, coachingstrajecten ga aanbieden. 

Voor het zover is moet er nog flink wat geregeld worden en ga ik in november de opleiding rouw- en verliescoaching doen. Als coach ga ik me richten op mensen met loopbaanvragen en rouw- en verlies in de breedste zin van het woord. Rouwen doe je niet alleen als je een dierbare hebt verloren maar ook bij verlies van gezondheid en daarmee gepaard gaand het verlies aan werk. 

Op deze manier kan ik mijn werk als casemanager verzuim, waarin ik vaak te maken krijg met mensen die door verlies van gezondheid hun baan verliezen, combineren met het coachen om mensen te helpen te leren leven met verlies. 

Vandaag is het precies 3 jaar en 4 maanden geleden dat ik mijn lief verloor en zelf in een rouwproces terecht kwam. Het gemis en het verdriet is niet minder, maar ik kan het steeds beter met me meenemen. 

Langzamerhand heb ik weer het gevoel dat ik meer aan het leven ben dan aan het overleven, dat ik nieuwe stappen kan zetten om mijn leven weer kleur te geven. Zo ben ik begin juli in mijn eentje naar het concert van Tom Jones in de Ziggo Dame geweest. Dat was een hele stap en ik besefte later dat als mijn lief nog had geleefd dat ik Tom nooit in het echt zou hebben gezien en gehoord. Mijn man vond die muziek niet zoveel aan en zou waarschijnlijk niet met me meegegaan zijn en dan was ik ook niet gegaan. En nu deed ik dat wel! Zo zie je maar weer dat je door zo'n groot verlies als mens ook kunt groeien en nieuwe stappen kunt maken, omdat de nieuwe situatie dat van je vraagt.

Ook heeft  deze opleiding me geholpen om mijn toekomst die zo zwart leek zonder mijn lief, meer kleur te geven. Ik heb veel over mezelf geleerd en dat ook om kunnen zetten in daden, want niet alleen ging ik naar Tom luisteren, maar ben ook op zoek gegaan naar vrijwilligerswerk. En toen kwam er zomaar iets op mijn pad en tijdens mijn kortste sollicitatiegesprek ooit - nog geen 10 minuten - werd ik aangenomen als intaker bij de voedselbank. Daar ga ik in augustus beginnen en daar heb ik zin in. Het wordt tijd dat ik met mijn dikke kont van de bank kom en nieuwe mensen leer kennen.

Kortom het leven lacht me voorzichtig weer toe, al schijnt de zon nooit meer zo uitbundig zonder hem, ik kan wel weer genieten. Genieten en ook nog verdrieten en dat mag er allemaal zijn. 

Alleen ben ik met handwerken wel ernstig in gebreke gebleven, want Arthur zijn Ajax trui is nog steeds niet af, daar moet ik gauw weer eens aan verder!